Woorden van troost, een bron van kracht.
.
.
Als het leven hard voor je is,
wees dan vooral lief voor jezelf.
Kris Gelaude.
.
.
Goede morgen mijn borst !
Voor de laatste maal kan ik je aanspreken.
Morgen lig je waarschijnlijk levenloos in een vuilnissemmer.
Laat mij je een laatste maal koesteren!
Je gaf me zoveel…
Jarenlang was je mijn trots!
Je was het melkfabriekje voor de kinderen.
Je bezorgde mijn mannen heerlijke uurtjes…
en ik was zo fier op jou!
Het woordje kanker komt nu mijn leven binnen geslopen ! Plots word je ziek, slecht en moet je weg !
Nu moet ik afscheid nemen … morgen ben je weg !
Jarenlang was je mijn trots!
Het is zwaar, onnoemelijk hard te weten dat hier morgen een lege plaats zal heersen.
Ik zal verloren zijn zonder dat stukje “ik”.
Maar ik weet dat dit afscheid ook “leven” betekent !
Het doet pijn …. en toch beloof ik je dit :
ik blijf je koesteren in mijn hart.
Hoe weet ik niet maar je blijft deel uitmaken van mijn “ik”.
Vaarwel stukje vrouw van mij !
Nicole Van Geel
.
.
..
Geef liefde aan jezelf
elke dag, zoveel je kan
want echt diep vanbinnen
begint het houden van.
Accepteer je eigen ik
en laat je angsten gaan
omarm je mindere punten
en ga erachter staan.
Jij bent enorm bijzonder
twijfel geen ogenblik
want niemand op deze aarde
is jouw unieke ik.
Zeg eens in de zoveel tijd
ik houd zoveel van mij
want de liefde in je leven
dat ben jij!
Tilly Tanghe
.
.
.
Mild worden
Mild worden
is de rijpste groei van de mens.
Het is zacht worden in je woorden
in de klank van je stem
in heel je zijn.
De blik in je ogen wordt een warm aanvoelen
omdat je in de mensen om je heen jezelf (h)erkent.
Het heeft niets te maken met zwakheid.
Het zit veel dieper.
Het is de kracht
die je doet ontwaken
en doet leven.
Mensen die van binnen mild worden
beseffen wie ze zijn.
Je wil je niet overal laten gelden
ten koste van je medemensen.
Je luistert
omdat elke andere
een voortdurend wonder is.
Je geniet van zon en regen en van hele kleine dingen.
Dikwijls zie je mildheid
bij mensen die veel geleden hebben.
Ze horen en zien alles anders.
Wie mild wordt, heeft zichzelf overwonnen.
Een dankbare zucht van bevrijding welt uit je op.
Je houdt van mensen
omdat je geleerd hebt van jezelf te houden
niet zoals je zou willen zijn
maar gewoon zoals je bent.
Karel Staes
.
.
Moed verzamelen doe je
een beetje zoals hout sprokkelen.
Je zoekt kleine takjes
niet te zwaar om te dragen
en je neemt daar alle tijd voor.
Kris Gelaude
.
.
Sta op en maak je mooi,
want dat verdien je.
Gun jezelf een glimlach.
Kijk naar het licht
dat kleur schept rondom je.
Aanhoor het vogellied
zo kwetsbaar als het is.
Blijf de kleine dingen
warm omringen.
Probeer vandaag
wat gisteren niet kon.
En als het avond wordt
zoek dan een plek
om even achterom te zien.
Of je het merkt of niet,
altijd sta je een stapje verder.
Veerkracht groeit voetje voor voetje.
Kris Gelaude
.
.
Bang zijn voor Parijs
Stel je voor: dat waar je bang voor bent
kan gevangen worden
en opgesloten blijven in Parijs.
Dan zou je de moed hebben
overal in de wereld naartoe te gaan.
Alle streken van het kompas
liggen voor je open,
behalve die ten oosten of ten westen
van het ware noorden
naar Parijs leiden.
En je zou nog steeds niet
je tenen precies
op de stadsgrens durven zetten.
Je hebt niet echt zin
om op een heuvel te staan,
kilometers verderop
en de lichten van Parijs
’s nachts aan te zien gaan.
Gewoon voor de zekerheid
zou je helemaal wegblijven
uit Frankrijk.
En dan nog
lijkt het gevaar te dichtbij
zelfs met al die grenzen
en het bangste deel van jezelf
vliegt weer de hele wereld rond.
Dan heb je een vriend nodig
die achter je geheim komt en zegt:
‘Ga eerst naar Parijs.’
door Marsha Truman Cooper | vertaald door Menno van der Beek
.
.
.
Als golven van de zee
Soms overvalt mij dat waarom.
Het valt als een strik om mij heen.
Ik kom er niet uit.
Het waarom verstrikt me haast,
sluit me af,
trekt me naar beneden,
maakt me razend.
Niemand die het waarom kan geven.
Geen mens.. geen God.
Elk daarom sluit me verder af.
In mijn waarom ben ik alleen.
Langzaam drijft de bui over.
Het waarom verliest zijn greep over mij.
Een daarom is er niet gekomen, maar wel:
‘hoe nu verder?’
‘wie ben ik nu?’
‘hoe ga ik nu door?’
Mijn waarom verandert in een waartoe.
Stap voor stap
vind ik mijn weg verder
met mijn verlies
en met mijn kansen.
Niet berusting is mijn antwoord,
maar aanvaarding:
een nieuwe weg aanvaarden
en zo mijn nieuwe bestemming vinden.
Uit Vingerafdruk van verdriet ・Manu Keirse